Hoop(vragen aan het Molukse volk in Nederland)

Wat niemand heeft verwacht, is gebeurd. Onze gemeenschap in Nederland is totaal wakker geschud. En er is een levendige opwaardering gekomen voor de KNIL Ambonezen / Veteranen, laten we nu eerlijk zijn. Nog nooit zijn er op bepaalde datums zo veel foto’s van de eerste generatie geplaatst op sociaal-media.  Vanaf 30 oktober 2017, toen ik een bom liet ontploffen geholpen door NOS en Telegraaf om de eerste generatie weer terug te brengen waar ze horen. En dat is terug in ieders gezichtsveld(ook de Nederlanders), met al hun onrecht die hen is aangedaan.  Iedereen was in eens totaal in de war, terwijl ik het al op mijn Facebook aankondigde. Dat was de dag dat het verhaal groot gebracht werd dat een delegatie van de eerste generatie, onder begeleiding van Maluku4Maluku naar de Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht H. van Grinsven zou gaan op 21 november 2017. Zelfs ene Mars Wat werd ineens van zijn visie getrapt, en door het inzien van mijn inzet voor de eerste generatie besloot hij openlijk stukken over mij te schrijven. Goed verwoord krijgt hij altijd onder zijn stukken geschreven, maar wat verwoord hij dan goed? Juist ja de ingezette strijd van mij als frontman van de groep Stichting Maluku4Maluku, of zie ik dit verkeerd?

“Die heel strijdbaar riep dat KNIL Ambonezen niet werden erkend!” Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht H. van Grinsven

 

Ons Moluks kind

Velen zagen het als zoethoudertje, en laatdunkend gaan ze dan te keer richting Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht(IGK) H. van Grinsven. Hoe durven jullie? Zijn jullie militairen die in een bepaalde oorlogssituatie hebben gezeten? Hebben jullie gezien met hoeveel eer en respect de eerste generatie werd ontvangen? De IGK en zijn gehele staf hielp mee mensen over de trappen te begeleiden, dat waren met alle respect geen soldaten. Hebben jullie van dichtbij gezien de vreugde van de mannen, en vrouwen van de eerste generatie tijdens het bezoek in Hilversum? Oh ja, we zijn trots nazaten van KNIL te zijn! Maar kraken de inzet van andere militairen(veteranen, en de totale staf van de IGK) voor de KNIL Ambonezen af! Respectloos, en beschamend! Dan vinden bepaalde personen dat de politieke strijd meegenomen moet worden in dit verhaal. Dat gaat onder leiding van Stichting Maluku4Maluku nooit gebeuren! Want wij gaan niet een arbeidsconflict vermengen met politiek, dat geldt ook voor militaire pensioenen. Negenennegentig procent van de eerste generatie die ik heb gesproken, willen niet eens dat de zogenaamde Molukse politiek er mee bemoeit. Want ze zeggen dan tegen mij, we zijn al genoeg bedonderd door al die zogenaamde presidenten! Let op, dit zijn hun woorden!  We vertrouwen jou, en jouw groep, en we bidden elke dag voor jullie! Want jullie zijn de enigen die ons niet vergeten is. En? Jij hebt ons nooit geld gevraagd, maar werkt wel voor ons. Jij bent ons Moluks kind waar wij trots op zijn, en jij leidt de groep Maluku4Maluku. Triest aan de ene kant, denk ik weleens de afgelopen jaren. Maar dat versterkt mij, en verhard mij ook weer in de strijd voor hen. Konden meer mensen dit maar schrijven op Facebook, want de makkelijkste weg is afkraken en zelf niets doen. En jazeker, ik ben verhard door het feit dat iedereen aan de zijkant afwachtend zit te kijken. En onze eerste generatie heeft laten stikken. Ja nu, lekker spannend allemaal! Nu heeft iedereen een mening, en durven mensen nog kritiek op mijn strijdwijze(ook in woord en schrift) te geven. Maar een vraag aan hen allen, wat hebben jullie er tegenover gezet de afgelopen tien jaar? Durf eens eerlijk te zijn, of is dit moeilijk?

 

“Je hebt je best gedaan niet alleen voor mij maar voor alle Molukkers die in de KNIL zijn” Bapa Noes Ririhena – Wierden januari 2016

 

Mena  Muria schreeuwen, en een toertocht maken op een motor is niet genoeg

Twee weken geleden kwam ik met de aankondiging dat Stichting Maluku4Maluku een dossier die diep in de doofpot was geklonken naar boven zou toveren.  En wel op donderdag 3 mei, wederom kritiek terwijl men niet eens wist wat er zou aankomen. Maar diegenen die kritiek hadden? Wat hebben zij wederom gedaan om de pijn, en leed, en onrecht naar boven te krijgen van de eerste generatie. Wat is er de laatste vijftien jaar gebeurd voor de eerste generatie? Mena  Muria schreeuwen, en een toertocht maken op een motor is niet genoeg om de pijn en leed te verzachten. De strijd die ik heb ontketend, komt uit de jaren zeventig. Toen hoorde ik Kamp Vught dat er kinderen waren achtergelaten bij de inscheping, ik vond dat als tiener een raar verhaal. Is mij altijd bijgebleven. Jaren later kreeg ik het weer te horen, een paar keer. En toen ik het leger zat, kreeg ik het verhaal weer voor mijn voeten gegooid. Ik kreeg er geen grip op, maar het verhaal van de vergeten kinderen hield mij bezig. En toen kreeg ik in het jaar 2003 de eerste editie van de Veteranenmagazine CheckPoint! Daar werd het verhaal duidelijk over de “vergeten kinderen”! Toen wist ik dat er een moment aan zou komen, dat ik dit openbaar zou gaan brengen. Wat er ook zou gaan gebeuren, dit dossier moest openbaar. Want hiermee kan men aan iedereen heel simpel uitleggen, wat de KNIL Ambonezen is overkomen. Een grove schending van mensenrechten is dit! Niemand kan hier iets anders van maken. U wel?

Mijn heldin

Ik ben dan ook blij dat ene usi Saar Letsoin door mijn netwerken werd genoemd, als de persoon die daar over goed kan praten tegenover de pers. Voordat ik haar had ontmoet? Was ze voor mij een heldin! Want wanneer je zo’n verhaal durft te brengen, een taboe doorbrekend dan ben je een sterke persoonlijkheid. Het trieste binnen dit verhaal was dat usi Saar Letsoin, nog niet de ware reden kende waarom haar broer en twee zusters daar werden achtergelaten. Ik heb het haar niet laten merken, want ik ben gehard in de strijd naar erkenning en waardering van onze eerste generatie. Maar het waren de zwaarste uren voor mij van de afgelopen tien jaar. Want ik zag mijn heldin, heel vaak in tranen haar verhaal vertellen. Nog nooit heb ik de pijn van de KNIL Ambonezen van iemand van de tweede generatie gezien van zo dichtbij. Jazeker, je wordt dan gehard, maar ik kan u allen verzekeren dat er twee momenten waren dat ik bijna brak bij mijn heldin Saar Letsoin in Rijssen.

Verkracht en in vieren gedeeld

Ik wil dat nooit toelaten, want ik heb een missie te leiden. Nu lees ik weer kritiek, maar wat hebben de mannen en vrouwen gedaan voor de vergeten kinderen? Het verhaal of dossier wordt nog triester, want op woensdag 2 mei kreeg ik via de mail een schrijven waarin werd vermeld dat het om 350 vergeten kinderen moet gaan. Ik zei tegenover de pers dat men moest uitgaan van 300 kinderen, mijn analyse klopte. Maar in de mail met een soort rapportage over dit dossier sprak men ineens ook over 150 vergeten moeders. Terwijl op die woensdagavond ik noem ze de schoothondjes van Wattilete te keer gingen met kritiek ten aanzien van 4 mei dodenherdenking, die door ons als Molukse volk wordt gezien als de eerste echte delegatie op het gebied van KNIL Ambonezen en hun nazaten bij de dodenherdenking in Amsterdam(let wel met vier generaties) was ik nog woester geworden. En nog meer gehard in de strijd naar erkenning en waardering. Te meer omdat ik ook binnen mijn netwerken kreeg te horen dat de zogenaamde Molukse leiders, en organisaties dit verhaal allemaal kenden. Was voor mij een totale verrassing, naast het feit dat er ook moeders daar werden achtergelaten!  Na zo lang gezocht te hebben, en netwerken samen te brengen om het juiste moment te kiezen om het naar buiten te brengen. Werd ik bijna getackeld door een nog viezer detail, de zogenaamde bestuurders van Molukse afkomst wisten er van. En warempel een man zoals Wattilete is advocaat, die hoef ik als gewone jongen uit de straat toch niet uit te leggen wat schendingen van mensenrechten zijn. Of wel dan? Op Facebook gaan ze te keer tegen mijn persoon, en Maluku4Maluku. Er moet eenheid komen, en dat kan alleen maar door samen te werken met hun president Wattilete? Hoezo? Hij wist er van! Stel jouw moeder word verkracht en in vieren gedeeld, moet je dan samenwerken met een man die het heeft gezien, maar niets deed? Wat zou jij doen? En hoe moet ik een samenwerking uitleggen aan al die families, terwijl zij nu ook weten dat de zogenaamde Molukse leiding of organisaties het wisten. Maar totaal niets deden, of kan jij dit normaal uitleggen aan hen?

 Ik ben gehard, maar heb ook een militaristische aanpak in dit dossier. Ik kom soms bot over, en hard. Maar dat komt door de jaren lange strijd die ik alleen heb gevoerd, de strijd die ik nu eindelijk voer met enkele mensen die mij steunen. Zonder deze instelling en soms harde aanpak(meestal voor jezelf) kom je er niet. En ik heb een belofte gedaan, aan de eerste generatie aan niemand anders. Zij mogen mijn optreden veroordelen, niemand anders. Ik ben niemands leider, ik ben geen president, of minister. Ik ben met de Stichting Maluku4Maluku diegenen die de strijd aanvoert voor de eerste generatie(waar ook de vergeten kinderen, en vergeten moeders bij horen)! Ik lees ineens dat ik dit moet doen, of dat moet doen? Dat ik niet zo mag schrijven, en dat ik rekening moet houden met….? Met wat? Leg het dan uit aan al die mensen die mee hebben geholpen om de deksel van de doofpot te halen. Want het waren er niet zo veel die daar aan meewerkten. De criticasters, die zaten lekker op de bank, achter hun laptop. Kom niet aan met ik heb jaren lang voor de RMS hier gestreden in het belang voor ons volk hier en daar, want welke resultaten kan je dan opnoemen? En dat je jouw familie daar helpt financieel is prijzenswaardig, maar dat telt niet als algemeen belang.

Lijst met winstpunten

Zoals ik ook heb gedaan, en later met de mensen van Maluku4Maluku van veteranenstatus, backpay, erkenning en waardering uitgesproken via de IGK ook namens de Nederlandse regering, het opengooien van de waarheid rondom 350 vergeten kinderen en 150 vergeten moeders, erkenning als volk en KNIL nazaten op dodenherdenking. Dat is een lijst met winstpunten voor ons allen. Maar vooral als grootste winstpunt dat wij weer met alle generaties in het daglicht staan, vooral de eerste generatie. En alle generaties na ons komen  kunnen met trotsheid zeggen dat het geen nazaten zijn met alle respect van bevolkingsgroepen die hier wonen van vluchtelingen, gelukszoekers, of gastarbeiders. Wij zijn nazaten van militairen in Nederlandse dienst, en laat er geen twijfel meer over bestaan ook internationale erkende veteranen. Wie pakt dat nog van ons af? En wie is daar nu niet trots op?

Maar hoe zouden wij er voorstaan, wanneer er niet een persoon als Leo Reawaruw was geweest? Kan iemand mij nu binnen een halve minuut een Molukse naam geven? Die ondanks een afwijkende manier van aanpak de Molukse problematiek in het daglicht bracht enkele keren. Stel….ik had tien jaar geleden opgegeven? De kardinale vraag voor die paar personen die nog kritiek leveren. Had jij dan de strijdbijl opgepakt, en wel in je eentje? Dwars tegen de aanpak die al jaren wordt uitgevoerd, met geen resultaten voor de eerste generatie. Niet wetende wat het resultaat zou zijn. Durft iedereen zichzelf de vraag te stellen, of is dit een te moeilijke vraag?

Nee? Dan zou ik maar dimmen, of zie ik dit verkeerd? Zoals ik eerder schreef de RMS dient in de koelkast gezet worden. Want eerst moet de pijn, en leed, en militaire ereschulden bevochten worden voor de eerste generatie. En niets is te laat! Ze zijn er nog, met nadruk op het laatste woord……..nog! Hoe kan je nu Mena Muria al die jaren schreeuwen richting de zogenaamde KN en andere marionetten, terwijl de zogenaamde beleidsmakers er van af wisten. In de zogenaamde staf van Wattilete zitten ook mannen die het verhaal van Letsoin kennen. Ik ga daar niet verder over uit wijden, maar niemand kan mij weer voor leugenaar uitmaken. Zelfs ene Noes en zijn zoon Nino Solisa uit Bovensmilde niet, en hun vicepresident Willem Sopacua ook niet! Want zij allen weten over wie ik het kan hebben, wanneer we over mannen spreken die naast hun zogenaamde president staan. Of ontkennen jullie deze feit ook weer?

Indonesische vlag mag dat?

De RMS moet ook in dit dossier of kwestie in de koelkast, ik draag de vlag op mijn borst. Maar ik strijd niet een politieke strijd gebaseerd op RMS. Dit is een uiting van identiteit! Trouwens Saar Letsoin vroeg mij of zij een speld mocht dragen met de Indonesische vlag op 4 mei in Amsterdam. Wat denkt u wat ik heb verteld aan haar? Juist ja….dat mag, en moet kunnen. Ten eerste de familie Letsoin komt van Kei (Maluku), dus ik zal haar wens moeten respecteren. Want wij zijn een volk, van west, oost, noord en of zuid. Dat is het eerste waaraan wij moeten denken. RMS is gestoeld op de Nederlandse democratie dus politiek is een persoonlijke mening. Ik heb tegen haar gezegd ik ben trots dat u met mij in de delegatie van vier generaties uit het Molukse volk meeloopt. De kinderen en moeders die daar werden achtergelaten, en later werden vergeten(ook door Molukse leiders hier in Nederland) hadden geen RMS in hun hoofd. Alleen  vroegen zij zich af, hoe  overleven wij dit.  Zij bleven daar achter als Molukse kinderen. En hier deed men niets?  Mijn heldin Saar Letsoin moet hun gaan vertegenwoordigen! Daarnaast de Indonesische vlag is ontworpen door een Molukker, en de tekst onder het wapen is ook van een Molukker. Niets is daar van is gelogen, of weet u allen dit niet?

´

4 mei 2018 een grote zoethouder of twee protestsignalen

Dodenherdenking op Dam in Amsterdam is weer een historische gebeurtenis geworden binnen de Molukse samenleving in Nederland. Met positieve ontwikkelingen die alleen maar goed werden ontvangen, het feit dat AFCA Maluku een duidelijke en goede statement gaf. Waarin de Molukse supportersvereniging van de meest internationaal aansprekende Nederlandse voetbalclub Ajax, aangaf dat twee minuten stilte in acht moest genomen worden. En dat zij het verhaal respecteerden werd positief ontvangen door de buitenwacht. Een andere ontwikkeling waar ik zelf als frontman van Maluku4Maluku aan mee help geholpen was het feit dat het Indisch en Moluks Netwerk Nationale Politie ook ingezet mocht worden. Dat werd door ons allen als zeer aangenaam ervaren, maar het feit dat de man die schreeuwde vlak voor 20.00 uur de mond werd gesnoerd door Molukse politieagenten. Was achter de schermen ook iets wat als positief ervaren werd. Oh? U wist dit niet?

 

Er werd ook door de criticasters geschreven dat het wederom een zoethoudertje was, en dat met name zich weer liet misbruiken. Ik word daar ziek van, niet van het feit dat ze mij willen tackelen. Maar het feit dat ze dit alleen maar doen vanuit hun luie stoel, achter hun laptop. Maar de moeite nemen om alles zelf te zien? Nee daar worden ze moe van? Komen uit hun luie stoel op 25 april, en bij een paar toertochten van motoren. Maar mag ik vragen kwam de eerste generatie ook aan op motoren? Of is dat een gekke vraag? Want ik snap niet waar die verering wegkomt, u wel? Dan mag u het uitleggen, want de KNIL waren frontmilitairen. En vochten bijna alles uit als infanterist, of te wel ze verplaatsen hun te voet. Tenslotte de bijeenkomst in Orpheus Apeldoorn, binnen, stelde geen reet meer voor. Lege zaal, de bovenverdiepingen waren leeg! Een Molukse zangers schreef op haar Facebook dat ze het nog nooit zo leeg had gezien. Maar daar schrijft men niet over, want allen kritiek leveren is makkelijker dan de waarheid te brengen. Heeft u allen het al door?

Delegatie van vier generaties Molukkers(nazaten van KNIL Ambonezen met een KNIL veteraan) gaf iedereen tijdens de Dodenherdenking op 4 mei 2018 twee stille protestsignalen richting de Nederlandse overheid. Een is gezien door meer dan 15000 ooggetuigen die achter ons op de Dam stonden. Wij zaten vijf meter links achter de koning. Toen de derde krans was gelegd, heb ik verteld tegen de groep van elf(vier generaties Molukkers) dat wij moesten opstaan! Wij zaten als genodigden, maar stonden op. Het is een of twee seconden in beeld gebracht, maar dan moet men goed opletten op de tv beelden.

Maar waar keek premier Mark Rutte naar..?

 

Maar ik ben blij dat  het Nationaal Comité 4 en 5 mei herdenking het aan heeft gedurfd dit op hun website te plaatsen. Niets zoethoudertjes. Vraag aan diegenen die nog kritiek hebben, hadden jullie dit verzonnen? Hadden jullie het lef om dit te doen? Tenslotte ik heb daarna met de organisatie overlegd, want ik weigerde onze dure maar mooie kransen op de grond te leggen.

De krans van Oranje

Ik vroeg toestemming om de twee kransen tegen de voetsteunen van de kransen te mogen doen. De eerste krans was voor de eerste generatie(mannen en vrouwen) van de KNIL Ambonezen die hier naar Nederland kwamen. De tweede krans was voor de 350 vergeten kinderen en 150 vergeten moeders, die zou speciaal gelegd worden door onze heldin Saar Letsoin. De toestemming werd verleend!

Dus Maluku4Maluku met hun frontman Leo Reawaruw gaat voor de zoethoudertjes? Ik ben geen zogenaamde president, of KN onthoudt dit goed. Ja, ik word uitgescholden als vieze zwartkop(Itam Badaki) door ene Chris Thenu. Mij beledig je niet hiermee, want dan heb je het goed gezien. Ik ben een kind uit het huis Reawaruw uit Waai(Ambon). Wanneer wij op oorlogspad gaan? Maken wij ons zwart, en dragen wij rode kleding. Dat wist je niet Thenu? Jij zegt dat je veel van onze adat weet? Welke functie heeft onze stam Reawaruw in oorlogstijd?

Ik adviseer u allen naar de kleuren van Stichting Maluku4Maluku te kijken. Geen RMS kleuren, want wij komen op voor alle Molukse slachtoffers. Daar horen ook onze mensen bij die de Indonesische vlag willen dragen. Of is dit te moeilijk voor jullie allen? Het interesseert mij niets of men van Tanimbar of van welke Kei eiland af komt. Maluku4Maluku is onze strijdkreet, en devies. Ik ben voor democratie iedereen mag kiezen, wij kiezen voor ons volk die onrecht is aangedaan. Binnen dat onrecht is veel pijn en leed, en dat willen we naar boven brengen omdat niemand dit deed. Terwijl dat velen het wisten, een schokkende ontknoping ook voor mijn persoon.

De kranslegging, velen hebben het niet gezien. Want de tv uitzending werd eerder gesloten. Maar…….we hebben als delegatie van vier generaties een groot protestsignaal afgegeven. Een historische, die volgend jaar zeker niet meer wordt toegelaten. Maar wij als Maluku4Maluku inclusief onze heldin Saar Letsoin, hebben onder mijn aanvoering de eerste krans tegen de voetstukken van een grote krans gelegd. U weet het al? Jazeker, niets zoethoudertje. De tweede krans van de vergeten kinderen, en moeders? Die legden wij tegen de krans van het Koningshuis op, gelooft u mij niet? Zoethoudertje? Hier het bewijs.

Opdat wij niet vergeten! De krans voor de 350 vergeten kinderen, en 150 vergeten moeders van de KNIL Ambonezen. Die in de naam van de koningin Wilhelmina in vijandelijk gebied achtergelaten, en vergeten werden.

 

Later in de Nieuwe Kerk kwam er een dame naar mij, en zei tegen mij; U mag niet weer een krans tegen de krans van Oranje doen. Ik zei mevrouw heeft u de tekst van het lint gelezen? Jazeker antwoordde ze, dan weet u wat voor leed ons is aangedaan. En wel in naam van de koningin Wilhelmina zijn ze hier allen voor zes maanden naar toe gegaan. Maar ook in de naam van het koningshuis zijn daar 150 kinderen, en 350 moeders achtergelaten. U wilt praten over herdenken van de oorlog? Zij zijn bewust in vijandelijk oorlogsgebied achter gelaten.(Ik vraag mij wel af of iemand die mij kritiek geeft, wel doorheeft wat dit betekend heeft. Het zal wel niet wat de meesten maken alleen maar oorlogssituaties mee achter de laptop, of op Playstation). Mevrouw de actie is gericht op de slogan van vandaag. Opdat wij niet vergeten.

Hier word de krans van de vergeten kinderen en vergeten moeders gelegd tegen de krans van het koningshuis. Opdat wij niet vergeten! Schending van mensenrechten.

Ik wens u allen een gezegend Hemelvaartsdag toe. Ora et Labora.

Maluku4Maluku

Leo Reawaruw

Mijn blog is niet onder de Stichting Maluku4Maluku geschreven, alle verantwoordelijkheid valt onder mijn persoon. Mogelijk kan deze blog wel verschijnen op www.maluku4maluku.com dat zal dan gebeuren omdat er nog vergeten kinderen, mogelijk ook vergeten moeders leven in Indonesië. De website van de Stichting Maluku4Maluku kan gelezen worden ook in het Engels en Indonesisch daar zit een vertaalknop. Door dit te gaan plaatsen binnen 48 uur willen wij aangeven als Stichting dat wij hun niet zijn vergeten. Wij zullen hun drama en trauma zeer binnenkort aanhangig gaan maken bij de Nederlandse regering, dat is de enige regering die Maluku4Maluku in Nederland erkent.